„Emocje Naszych Dzieci”

„…mówiłem nie do dzieci ,a z dziećmi, mówiłem nie o tym ,czym chcę, aby były, ale czym one chcą i mogą być” J. Korczak

Są momenty, w których dzieci tak bardzo potrzebują opowiadać o tym, co czują, przeżywają, doświadczają.

O tym, co się wydarzyło, czego pragną, o czym marzą, co ich martwi i co zraniło.

Dzieci potrzebują dorosłych, którzy ich uważnie wysłuchają, potraktują poważnie, z empatią i czasami także pomogą nazwać, co się wydarzyło lub co się właśnie dzieje.

Dziecko nie zawsze umie, potrafi nazwać to co czuje.

Dziecięce przeżywanie i doświadczanie świata nie jest lepsze lub gorsze. Jest najzwyczajniej  dziecięce.

Dziecięce problemy, wyzwania również bywają trudne i obciążające.

To, że są inne, dziecięce, nie oznacza, że nie są bolesne.

Czasami o tym zapominamy, gdy żyjemy w dorosłej rzeczywistości i mierzymy się z innymi wyzwaniami, problemami.

No właśnie - z innymi.

Wybór między różową a niebieską skarpetą, zagubiona ukochana maskotka, przeprowadzka koleżanki z przedszkola, pierwszy zawód miłosny.

To poważne problemy, wyzwania, EMOCJE, które potrzebują poważnego potraktowania, uważności, wysłuchania i empatii.

Słuchajmy uważne.

Skupmy uwagę na tym co nam chce przekazać dziecko, powiedzieć.

Może dla” niego, niej”, to najważniejsze w tym momencie.

Zastanów się!

Bądź czujny!

Bądź blisko!

Pomagajmy nazywać emocje.

Pedagog szkolny